Na de dood van Kees was het enige tijd stil. Toch dook hij ineens weer op in mijn mailbox. In een mailtje van maart 2018 dacht hij na over een idee van een cameraman en over hoe dit vorm te geven in een film.
In typische 'Hin-zinnetjes' verwees hij naar 'De man met de camera', de stille documentaire uit 1929 (Dziga Vertov) over het dagelijkse leven van bewoners in verschillende Russische steden van de vroege ochtend tot de late avond. Vertov legt dit leven vast door ondenkbare stunts met de draaiende camera uit te halen. Deze film was destijds een openbaring voor hem.
Kees: 'Het is een experiment. Wat probeer je dan? Zou het moeten beginnen met enkele vragen die de cameraman zich stelt: Wat zie je eigenlijk? Een mens, een ding, een ruimte te midden van andere mensen, dingen?
Ik moet nog nadenken en net nog op een ideetje komen. Een soort 'de man met zijn schaduw'. Waardoor alles een beetje tekenachtig wordt. In de goede zin. Waarom een stilleven juist levendig is. Kees.'
Zo kwam hij ineens weer tot leven. Het 'waarom een stilleven juist levendig is' deed me denken aan dit schilderij dat ik maakte in de tijd dat hij al afwezig was. Wat bedoelt hij met 'juist zo levendig'?
Ruimte en tijd. Iets wat je helder in je gedachten aanwezig ziet.